Ne enteresandır insanoğlu. Ya geçmişe tutunur ya da geleceğe uzanır. Ama hiç bırakmaz ellerini boşluğa düşerim korkusuyla. Çünkü hafızalar maziyi andıkça değer bulur. Mesela benimle sohbet etseniz, geçmişe olan özlemimi şöyle anlatırdım sizlere: Benim babam arabaya hiç binmedi , uçağa asla binmedi . Çünkü o seyahat etmezdi . Onun yurtiçi de yurt dışı da yirmi dönümlük tarlasıydı . Sabahları annem babamın dizine basarak eşeğe binerdi . Bense onlara çok gülerdim , onlarda bana … Sonra tarlaya giderlerdi orada bütün gün çalışır akşam olunca eve gelirlerdi . Annem tarladan topladığı sebzelerden yemek yapar, bize yedirirdi. Sonra erkenden yatarlardı. Çünkü ertesi gün tarlada yapacak çok işleri vardı. Günleri böyle geçerdi. Ruhları şad olsun! Biz kışın hiç yaz meyvesi ve sebzesi yemezdik. Annem meyvelerden reçel yapar, bazı sebzeleri de güneşte kuruturdu. Hatta tarhanamıza kadar yapar, “Bunlar kışlık yiyeceğimiz.” derdi. Bu yüzden biz hormon nedir bilmedik. Mesela kimsenin evinde ecza dolabı yoktu. Çünkü böyle bir şeye ihtiyaç yoktu. Trafik kazası haberi de almazdık çünkü kazalar hiç olmazdı. Evlerde elektrik yoktu mesela . Bu yüzden gaz lambasıyla çok ders yaptım. Ama sınıfın en çalışkan talebelerinden biriydim. Evimizde buzdolabımız ve çeşmemiz de yoktu. Ama bahçemizde buz gibi kaya suyu olan kuyumuz vardı. Annem ve babam bazı günlerin sabahında karpuzu kuyuya atar, tarlaya giderlerdi. Bense heyecanla akşam olmasını beklerdim. Çünkü bir çocuk için kuyudan kova ile karpuz çıkarmak çok zevkli bir işti. Babam bunu bildiği için “Haydi oğlum, şu kuyudaki karpuzu çıkar da soğuk soğuk yiyelim.” derdi. O zamanlar böyle 12 saat, 14 saat gibi çalışma mesaileri de yoktu. Hele ikinci bir iş yapma ihtiyacımız hiç olmadı. Çünkü babam bankadan kredi çekmezdi. Bu yüzden bizim faizle senetle hiç işimiz olmadı. “Çok hastayım!” diyenimiz pek nadirdi. Hele psikiyatri doktoruna gidenini hiç görmedim. Çünkü biz stres nedir bilmezdik. Mesela internet, televizyon ve uydu kanalları yoktu. Ama çizgi film tadında, korku filmi heyecanında masallarımız vardı. Mukayese edecek olursak; askerimiz de vardı bizim polisimiz de. Ama hiç şehit vermezdik. Bu yüzden babam radyoyu açında “Haberleri dinleyelim.” demezdi. İşte bu yüzdendir geçmişe olan özlemimiz. Modern çağ dediğimiz şu hızlı yaşamın içinde kırbaç yemiş ürkek bir kır at gibi doludizgin gidiyoruz. Gayemiz meçhul, hedefimiz yok. Geleceğimiz karanlık, ışığımız yok. Oysaki ayıp değildi elbisemizdeki yama. Şimdi vitrinler birbiriyle yarışta. Bir yarımız uyuşturucunun batağında, bir yarımız fuhuşun yatağında. Bu hırs, bu gaflet, bu kavga, bu şiddet niye? Bir masum nesil elden gidiyor. Uyan ey Türkiye!