İnsan neden bu kadar erken kalkar?

Neyi arar?

Paralel bir evrendeki bir televizyonda hala birkaç canlı yayın devam ediyor dahi olabilir. Ciddiyim.

Milyonların çalar saat onları geri çağırana dek çoktan bu âlemi bırakıp gittiği saatler bunlar.  Ömrümün kıskanmakla geçtiği bir güruh bu. Yastığa başını koyduğu anda “kapat” tuşuna basılmış gibi olanlar vardır ya hani, “kapat” tuşunun çalışması için güneşi beklemek zorunda olmadan yaşayan şanslı tür?

Bir de diğer tür var: Güneş işe başlamadan bu alemi bırakmamaya adeta yemin etmiş gibi yaşayanlar. Onlar işte benim eski halime benziyor. Yakın zamanda bıraktığım, ama çoktan çok eskimiş olan ben onlar.

Bedenime eklemeyi başardığım “kapat” tuşu sayesinde, yollarımız ayrılmış gibi gözükse de -ben güneş vardiyasını bitirdiğinde çoktan bu boyutu bırakmış olsam da- belki de onlarla tamamen aynı duyguları paylaşıyoruz. Aynı şeyi arıyoruz.

Güneş yüzünü gösterdiği anlardan itibaren bir anda kaybettiğimiz bir şeyi. Hatta güneş dahi uyanmadan kaybetmeye başladığımız şeyi.

O bir anda çalışmaya başlayan; beraber keyifle top oynadığım o güzelim inleri ve cinleri kovan motorlar var ya?

İşte onların elimizden aldığı şeyi.

Hatta asansörlerin ve topuklu ayakkabıların.

Kızsan bir türlü, kızmasan bir türlü. Kızsan son kalan inler ve cinler de kaçacak. O yüzden, gidişlerini sakince izlemekten başka çare yok. “Neyse ki ertesi gün yine gelecekler” diye avunuyor insan.

“Yakında, nüfuslarının çok daha büyük olduğu yerlerde olacağım” diye hasretle heyecanlanınca, kortizolum bir nebze düşüyor.

Yalnız kafamı kurcalayan bir şey var: kuşlar ötüp duruyor.

Güneşin işe başlamasına yakın ötmeye başladıkları bildiğim bir şey. Ama onun gelmesine daha saatler var.

Neden ötüyorlar?

Bir tanesi var ki, adeta ısrarla birilerine bir şey anlatmak istiyor.

Bir dalda rüyadan rüyaya atlamak varken, neden sürekli konuşuyor?

Neler anlatıyor?

İşin ilginç tarafı, ne inleri kaçırıyor ne de cinleri. Onlar, kuşların varlığından gayet memnun. Sinir sistemim de öyle. Söylediğine göre kuş sesleri ona ilaç gibi geliyormuş.

Tuhaf şeylere vesile oldu şu kuşun konuşmaları. Bedenim modern dünyanın “dans” dediği hareketler yapmaya başladı. İlginç değil mi?

Pamuklara sardı sanki beni o konuşmalar. Nehirlerce hüznü akıtmaya kararlı gibi.

“Sevdiğin zaman mutlu olacaksın” dedi bir anda. “Yeniden çocuk olduğun zaman”.

“Çok zor” dedim, “Çok zor”, ağarmış bir ruhla.

Hiç dinmeyen o isyanla.

“Nasıl olabilir ki? Dünyanın halini görmüyor musun? Bunca kötülüğü? Nasıl o kadar basit olabilir?”

“Peki sen bizi görmüyor musun?” diye sordu.

Gözlerimdeki isyanın ışığa nasıl da direndiğini görmüş olmalı ki, resim olup odama giren Pasifik Okyanusu’nun dalgaları hemen söze karıştı.

“Bizi görmüyor musun?”

Sizler çocuklar gibi üzerimizde sörf yapıp oynayabilesiniz diye biz binlerce defa kıyılarda kırılıyoruz. Bizleri görmüyor musun?

Aşkını görmüyor musun artık?

Dalganın yanındaki palmiye ağacı hiç susar mı?

“Bizleri görünce içinin nasıl coşkuyla dolduğunu ne çabuk unuttun.”

“O coşkunun dünyanın gerçekleriyle ne kadar çabuk söndüğünü siz ne çabuk unuttunuz? Size göre ne kadar da kolay.”

Onları yok etmek, kirletmek, güzelliklerini mahvetmek için ant içmiş gibi davranan gözü dönmüş bunca insanı, siyasetçiyi, iş insanını, devleti, şirketi bir anda unutmamı istiyorlardı sanki.

Ama kararlıydılar. Gözlerime inen kara dumanları dağıtacaklardı.

Bana rağmen.

Ve nasıl olduğunu anlayamadan, bu bir türlü toplayamadığım oda, tropikal bir kumsal oldu aniden.

Sonra dünyanın bütün kumsalları geçmeye başladı yeryüzüne hasret ayaklarımın altından.

Dünyanın bütün muhteşem manzaraları serildi gözlerimin önüne, birer birer.

Dağlara tırmandım, dağlardan indim, gökleri seyrettim, bulutlara dokundum. Kamplar kurdum. Kamplar bozdum. Trenlere bindim trenlerden indim. Okyanuslarda dünyayı unuttum, kumsallarda kayboldum.

Sonra yeniden yola koyuldum. Uçaklara bindim uçaklardan indim. Sevinçle karşılandım, hüzünlü gülüşlerle uğurlandım. Göllere girdim, göllerden çıktım. Kamplar kurdum kamplar bozdum. Ağladım güldüm, belki ağlattım sonra güldürdüm. İçim ağrıdı, dalgalara sığındım. Dalgaların üzerinde yürüdüm. Başka başka diyarların başka başka dalgalarına sığındım. Bir daha yürüdüm dalgaların üstünde, bir daha bir daha.

Heryer oldum, hepsi oldum.

Ve sonunda, inler ve cinlerin de yardımıyla, bana demek istediklerini duyabildim.

“Onlara gerçek gözlerini ödünç ver. İçinin ağrısı da dünyanın ağrıları da ancak böyle diner”.

Selen YILDIZ

-----------------------------------

YAZAR HAKKINDA